Afgelopen maand was het zover, het was weer wat mooier weer, beide dochters willen lekker buiten spelen. Mijn oudste dochter wil het liefste haar vriendinnen met haar fiets opzoeken in de buurt, of gewoon met haar fiets naar de speeltuin toe. Dat betekend vaker de schuifpui open en veel meer van binnen naar buiten. Aangezien Bruno en Charlie ook met mooier weer een stuk actiever zijn, staan ze ook altijd klaar om mee naar buiten te schieten.

Charlie wil dan het liefste in de zon gaan liggen op “zijn” bank. Bruno het liefst lekker in de zon, als dat niet op het stukje gras kan dan wel op de stoep. De zon heeft zijn voorkeur. De ook nu liepen ze mee naar binnen en buiten., samen met de kinderen. Tot ik op een gegeven moment wilde dat Bruno binnen kwam. Normaal komt die dan wel ergens uit een hoek van de tuin gescharreld, of zelfs vanuit het schuurtje. Daar is het namelijk altijd spannend en staat zijn grote ton met brokken. Dus je kunt nooit weten of de baasjes geknoeid hebben. Echter kwam er geen Bruno en de oudste dochter was net vertrokken op haar fiets dus ik schrok. Het zou toch niet zo zijn dat Bruno ontsnapt was? De eerste keer in de jaren dat we hem nu hebben?

Vol schrik gelijk met riem en snoepjes het park ingelopen en hem lopen roepen. Echter geen Bruno te zien. Er kwam een ouder stel met een hondje met tegemoet gelopen. Die gaven aan dat ze aan die kant geen bruine labrador gezien hadden. Hierom terug gegaan. Onderweg hoorde ik verderop in de wijk honden blaffen. Dus mogelijk liep Bruno daar ergens rond. Omdat het wat verder weg klonk, toch maar besloten om mijn mountainbike te pakken. Deze stond naast het huis.

Ik liep dus het hoekje om, om mijn fiets te pakken, toen ik zag wat er werkelijk aan de hand was en waardoor ik weer opgelucht adem kon halen:

Bruno was aan het snuffelen geweest tussen de fietsen. Mijn vrouw heeft een mama fiets die op een stevige standaard staat, echter mijn mountainbike staat gewoon los tegen de muur. Door het snuffelen was mijn mountainbike omgevallen schuin tegen de mama fiets aan. Hierdoor kon meneer niet meer weg uit zijn benarde situatie :). Niet dat Bruno ook maar iets laat horen van zichzelf, zelfs niet na het roepen van zijn naam.

Daar waar Charlie ’s ochtends zich al tot vervelends toe laat horen dat hij naar buiten wil, of dat hij opgesloten zit in de gang, omdat hij weer achter ons is aangescharreld, doet Bruno niks. Niet blaffen en niet piepen. Al met al waren we zeer opgelucht toen het bleek dat Bruno gewoon nog in de tuin was. De fiets had Bruno gelukkig niet geraakt en alles is met een sisser afgelopen. Toch was het wel even schrikken als het de eerste keer lijkt te zijn dat je hond is weggelopen.